ภูกระดึง... ดินแดนในฝันของนักเดินป่าหลาย ๆ คน ทริปที่เค้าว่ากันว่า “ขึ้นไปให้ถึง... แล้วลงมาให้รอด” ตอนแรกก็คิดว่าเป็นมุกขำ ๆ แต่พอลงมากับตัวเองแล้วถึงได้รู้ว่า นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลย ตอนขาขึ้นยังพอทน เข้าใจได้ว่าเหนื่อย ต้องพาร่างกายฝ่าผ่านเนินเขาสูงชัน ผ่านจุดพักที่เรียกว่า "ซำ" ซึ่งเป็นคำในภาษาถิ่นอีสาน หมายถึงทางราบหรือช่วงพักบนเส้นทางเขา เช่น "ซำแฮก" "ซำกกกอก" "ซำกอซาง" ที่กลายเป็นเหมือนจุดเช็คอินย่อยระหว่างทาง แม้จะช้า แต่ก็ยังพอไหว เดินต่อไปได้เรื่อย ๆ พอถึงยอดเขา ก็ได้รับรางวัลเป็นวิวสวยตระการตา พร้อมลมเย็นสบายที่พัดมาต้อนรับอย่างอ่อนโยน กับอาหารอร่อย ๆ ให้พอชื่นใจ แต่พอถึงเวลาขาลงนี่สิ ที่ขึ้นว่าเหนื่อยแล้ว แต่ขาลงนี่คือทรมานมาก
วันเดินทางกลับมาถึง ทุกคนต่างตื่นเต้นที่กำลังจะได้กลับบ้าน ขาลงภูเริ่มต้นด้วยบรรยากาศคึกคัก ทุกคนยังเต็มไปด้วยพลัง และคิดว่า “ก็แค่เดินลง คงง่ายกว่าเดินขึ้น” แต่พอเดินไปสักพัก... อาการหลาย ๆอย่างเริ่มมา ไม่ว่าจะเป็น หัวเข่ากับต้นขาที่เริ่มปวด อาการขาสั่น และเจ็บที่นิ้วเท้ามาก ๆ ยิ่งเนินไหนเป็นหินเยอะ ๆ หรือลื่น ๆ ยิ่งต้องค่อย ๆ สไลด์ลงไป เกร็งขาจนเท้าแทบจะพับไปเอง หันไปมองเพื่อนร่วมทาง บางคนถึงกับต้องเดินแบบถอยหลัง บางคนก็จับต้นไม้ประคองตัวเองเหมือนเป็นชีวิตเดียวที่เหลืออยู่ ส่วนบางคนเลือกทางที่ง่ายที่สุด... คือปล่อยไหลลงไปกับพื้นดิน
และถ้าใครคิดว่าลงเขาแล้วจะเย็นสบาย... คิดผิดมาก ๆ เพราะขาลงภูแดดร้อนกว่าเดิมมาก ลมเย็น ๆ บนยอดภูกระดึงที่เคยมีหายไปหมด เหลือแต่เหงื่อที่ไหลเป็นน้ำตก พร้อมกับความหวังที่ว่า “เมื่อไหร่จะถึงข้างล่างเสียที?” แต่แล้ว... หลังจากการเดินทรมานมาหลายชั่วโมง พวกเราก็ลงมาถึงเขตอุทยานฯ จังหวะที่เท้าสัมผัสพื้นราบ ทุกคนต่างพากันดีใจเหมือนเพิ่งเอาชีวิตรอดจากสนามรบ บางคนถึงกับนั่งลงทันทีแบบไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง อารมณ์ตอนนั้นทั้งโล่งใจและชื่นใจ เรามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาแบบไม่มีเหตุผล หลังจากที่ขาสั่นจนแทบจะหลุดออกจากตัว
แต่สิ่งที่ทรมานที่สุดคือ... อาการปวดต่าง ๆ ที่ไม่จบแค่วันเดียว ตอนเดินลงว่าแย่แล้ว แต่พอกลับถึงที่พัก คิดว่าจะได้นอนสบาย ๆ แต่ตื่นมาอีกวันกลับแย่กว่า เพราะทุกคนในแก๊งเดินไม่ได้เลย ปวดไปทั่วร่างจริง ๆ กลายเป็นว่าทริปนี้ไม่จบแค่เดินเขา แต่ต้องเดินเหมือนนกเพนกวินไปอีกหลายวัน แม้ว่าขาลงจะโหดสักแค่ไหน แต่เอาจริง ๆ ก็เป็นประสบการณ์ที่เราหัวเราะไปกับเพื่อน ๆ ได้ทุกครั้งที่นึกถึง จะมีสถานที่สักกี่แห่ง ที่ทำให้เรารู้สึกครบทุกอารมณ์ ทั้งเหนื่อย ทั้งสนุก ทั้งทรมาน แต่ก็เต็มไปด้วยความสุข นี่คือความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าคือชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ แต่ที่แน่ ๆ คือรู้สึกภูมิใจที่ทำสำเร็จ และแน่นอนว่าถึงจะทรมานแค่ไหน... ก็ยังอยากกลับไปอีกครั้ง
