รศ.ดร.กฤตยา อาชวนิจกุล และ ผศ.ดร. สักรินทร์ นิยมศิลป์
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล

ประเทศไทยปัจจุบันกำลังเผชิญกับกระแสการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญทางโครงสร้างประชากร จากการเป็นสังคมผู้สูงอายุ ทำให้ขาดแคลนประชากรวัยแรงงานเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งแรงงานไทยที่มีฝีมือและแรงงานกึ่งฝีมือไหลออกไปทำงานต่างประเทศจำนวนกว่าหนึ่งแสนคนในทุกๆ ปี ยิ่งในภาวะเศรษฐกิจตกต่ำและสถานการณ์การระบาดของโควิด-19 ยิ่งสะท้อนให้เห็นชัดเจนว่า ความต้องการแรงงานข้ามชาติไม่ได้ลดลงเลย เมื่อมีการปิดประเทศกลับทำให้เกิดปัญหาขาดแคลนแรงงานอย่างมหาศาล โดยเราต้องการทั้งแรงงานระดับล่าง (unskilled and semi-skilled labour) จากประเทศเพื่อนบ้าน และแรงงานที่มีทักษะจากต่างประเทศ (foreign talents) สำหรับอุตสาหกรรมที่ทันสมัยในโลกยุค 4.0 ที่มีการเปลี่ยนแปลงฉับพลัน (industrial disruption) คำถามสำคัญประการหนึ่งคือประเทศไทยเคยมีนโยบายนำเข้าแรงงานต่างชาติ (ทั้งแรงงานระดับล่างและแรงงานที่มีทักษะ) จริงๆ หรือไม่? หรือมาตรการต่างๆ ของภาครัฐ ทั้งในเรื่องการนำเข้าแรงงาน การจดทะเบียนแรงงาน และการแก้ไขกฎระเบียบต่างๆ เรื่องวีซ่า เป็นเพียงการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น และในอนาคต ท่ามกลางโลกยุค 4.0 ประเทศไทย ควรมีนโยบายนำเข้าแรงงานอย่างไร เพื่อให้เหมาะสมกับโครงสร้างประชากร และระดับการพัฒนาของประเทศ หวังว่าเวทีครั้งนี้จะช่วยสร้างบรรยากาศของการครุ่นคิดถึงสถานการณ์ด้านประชากรและแรงงานของไทยได้บ้างไม่มากก็น้อย

Facebook Link: https://fb.watch/5rfpUOR7V9/